Een nieuwe vakantiedag op camping Cisano San Vito. Ik vlij mij met een kopje koffie in mijn plastic campingstoel en richt de tafelventilator op mijn gezicht. Van de bal, zonnebrandolie, badmutsjes, lege flessen, boeken en tijdschriften die op tafel liggen, trek ik mij niets aan. Ook zie ik de rondslingerende slippers en zwemkleding en handdoeken die over de balustrade hangen niet. De overburen zijn vannacht vertrokken. De meisjes van Vacance soleil poetsen de deuren van het mobile home. Ik hoef niets. Eindelijk rust.
Ik sla ‘Het diner’ van Herman Koch open. Na een halve pagina is het bal bij de boom naast de caravan tegenover ons, De jongens die gisteren de meisjes uit de buurt probeerden te versieren, zijn terug. Ze zitten naast, op en in de boom en proberen indruk te maken. Ik wil niet steeds kijken, maar erger me aan het lawaai. Zal ik er wat van zeggen? Tja, dat helpt waarschijnlijk toch niet, want ik kan me niet goed verstaanbaar maken. Ik denk terug aan de tijd dat mijn lief mij versierde. Hij fluisterde juist zacht in mijn oor, zodat niet iedereen mee kon genieten. Tijden veranderen.
Gelukkig kan ik me na een paar uur afsluiten voor het lawaai. Ik gun de flirtende boomkrekels hun pleziertje. Zij genieten waarschijnlijk op hun eigen manier van de vakantie. Ik neem een slokje van mijn koffie en lees verder.
